Το Τόξο της Ελπίδας
Λευκωσία, 21 Δεκεμβρίου 2013

Ξεπερνώντας ακόμη και τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις για τον τελικό του στόχο, «Το Τόξο της Ελπίδας»,το μεγαλύτερο φιλανθρωπικό γεγονός της χρονιάς που διοργάνωσε ο «Φιλελεύθερος», σημείωσε τεράστια επιτυχία. Το ποσό που συγκεντρώθηκε έφτασε τις 95 χιλιάδες ευρώ και το πρόγραμμα «Μαγειρεύω και Προσφέρω» του Ιδρύματος «Σοφία για τα παιδιά» να επεκτείνεται σε ακόμα πέντε ολοήμερα σχολεία της Κύπρου.

Πλήθος κόσμου, πολιτικοί, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες προσωπικότητες τόπου- συγκεντρώθηκαν στην Omikron Gallery, στο κέντρο της Λευκωσίας, για να συνδράμουν -ο καθένας με τον τρόπο του- στο μεγάλο αυτό φιλανθρωπικό γεγονός και την επίτευξη του στόχου που είχε τεθεί για δημιουργία κουζινών σε όσο το δυνατόν περισσότερα ολοήμερα σχολεία στης Κύπρου.

Οι 230 πασμίνες -τις οποίες γνωστές προσωπικότητες από Κύπρο και Ελλάδα, ανταποκρινόμενες στο κάλεσμα της Μύρνας Παττίχη, μετέτρεψαν, ύστερα από αρκετές εβδομάδες έμπνευσης και δημιουργίας, σε ένα υπέροχο γυναικείο αξεσουάρ- κοσμούσαν τον εσωτερικό χώρο της Omikron Gallery, ενώ στο προαύλιο είχαν στηθεί περίπτερα με διάφορα γλυκά, φαγητά και ποτά για μικρούς και μεγάλους. Μέσα σε ένα χαλαρό, εορταστικό κλίμα, μακριά από τους έντονους ρυθμούς της καθημερινότητας, ο κόσμος είχε την ευκαιρία να κάνει τη βόλτα του οικογενειακώς και να απολαύσει μαζί με τα παιδιά του live link από τον Kiss FM, σόου με ταχυδακτυλουργικά κόλπα, απόσπασμα από την επιτυχημένη θεατρική παράσταση «Τα Γουρουνιάσματα», τραγούδια από το Μουσικό Εργαστηράκι του Γιώργου Θεοφάνους, χορό από την ομάδα του Motion Art Studio κι ένα εντυπωσιακό χορευτικό σόου από τον Ricardo Cuellar Barrios, ο οποίος ξεσήκωσε τους παρευρισκομένους που δεν δίστασαν να λικνιστούν στους ρυθμούς της zumba, λίγο πριν το μεγάλο φινάλε.

Σημαντική πινελιά της εκδήλωσης πίνακας που έφτιαξαν τα παιδιά με το σύνθημα «Η Κύπρος θα τα καταφέρει». Μαθητές ιδιωτικών σχολείων, όπως το Junior School, το GC School of Careers, Grammar School, Pascal, English School, Ελληνική Σχολή ΠΑΣΚΑΛ και η Ελληνική Σχολή Ολύμπιον, συμμετείχαν στη δημιουργία της μεγάλης ζωγραφιάς αγάπης, συνεισφέροντας παράλληλα το κάθε σχολείο και σημαντικά χρηματικά ποσά που κατάφεραν να συγκεντρώσουν.

Καθόλη τη διάρκεια της εκδήλωσης, 120 εθελοντές δούλευαν ασταμάτητα για να κυλήσουν όλα ομαλά στην πιο μεγάλη γιορτή αγάπης και προσφοράς, η οποία στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, ξεπερνώντας κάθε προσδοκία. Το ποσό που συγκεντρώθηκε έφτασε τις €95.000 και θα αξιοποιηθεί για τη δημιουργία κουζινών σε ακόμη πέντεολοήμερα σχολεία: του Ζυγίου, της Γιόλου, του Αψιού,της Απεσιά και των Καπέδων. Τα έσοδα από την πλειοδότηση των πασμίνων αλλά και τα είδη που διατίθεντο στην εκδήλωση (φαγητά, ποτά, στολίδια) ανήλθαν στις €55.000. Επιπρόσθετα, για να επιτευχθεί ο στόχος της υλοποίησης του προγράμματος με τη δημιουργία και την κατασκευή των κουζινών σε όσο το δυνατό περισσότερα ολοήμερα σχολεία κατατέθηκαν και οι ακόλουθες μεγάλες εισφορές: Τράπεζα Κύπρου €15.000, «Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» €8.000, Όμιλος Σιακόλα €8.000, Ίδρυμα Κτωρίδη €5.000, Άδωνις Γιάγκου – Μαρίνα Βρυωνίδου €3.000.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους!
Στους 230 εθελοντές – δημιουργοί που πραγματικά χωρίς να σκεφτούν χρόνο, κόπο και κόστος έφτιαξαν μοναδικές δημιουργίες, παίρνοντας ως πρώτη τους ύλη τις αυθεντικές πασμίνες. Ένα πραγματικό τόξο χρωμάτων και ταλέντου.
Στις 51 φίλες εταιρείες του συγκροτήματος που αφιλοκερδώς πρόσφεραν προϊόντα και υπηρεσίες για να στηθεί το πανηγύρι.
Στους συντελεστές του ψυχαγωγικού προγράμματος, Λιοτατής Magic Show, τον Γιώργο Θεοφάνους και τα 80 παιδιά από το Μουσικό Εργαστηράκι, τη θεατρική ομάδα Γουρουνιάσματα, τη χορογράφο Αυγή Παπακυριακού τoυ Motion Art Studio, τον καλλιτέχνη Πανίκο Τεμπριώτη για το project Βάλε κι εσύ το Χεράκι σου και τον Pilates Instructor Trainer, Ricardo Cuellar Barrios, για το χορευτικό πρόγραμμα που ετοίμασε.
Στους 100 εθελοντές της εκδήλωσης αλλά και του Φιλελευθέρου που εργάστηκαν αρκετές εβδομάδες για την διοργάνωση και συντονισμό της εκδήλωσης.
Στα σχολεία Junior School, Senior School, GC school of Careers (Δημοτικό), Pascal English School, Ελληνική Σχολή ΠΑΣΚΑΛ, Grammar School, St. Mary’s School, Ελληνική Σχολή το Ολύμπιον, American Academy Limassol και American School Paphos για τις εισφορές τους.
Στους πρόσκοπους από το 40ο Σύστημα Προσκόπων Έγκωμης για την πολύτιμη βοήθεια τους.
Μεγάλο ευχαριστώ προς την Τράπεζα Κύπρου, το συγκρότημα «Ο Φιλελεύθερος», τον Όμιλο Σιακόλα, το Ίδρυμα Κτωρίδη και τους Άδωνη Γιάγκου και Μαρίνα Βρυωνίδου, οι οποίοι με τις πολύ μεγάλες προσφορές τους βοήθησαν όπως σχεδόν ολοκληρωθεί το πρόγραμμα Μαγειρεύω και Προσφέρω του ιδρύματος Σοφία για τα Παιδιά.

“Μια τσάντα, ένα παιδί, µια ζωή”
Πωλήθηκαν και οι 138 τσάντες και συγκεντρώθηκε ποσό που άγγιξε τις 60.000 ευρώ

Λευκωσία, 21 Ιουνίου 2012
Με μεγάλη επιτυχία στέφθηκε το φιλανθρωπικό event που διοργάνωσε «Ο Φιλελεύθερος» και το Sophia Foundation for Children Sophia Foundation for Children με στόχο την οικονομική ενίσχυση του Ιδρύματος στην Κένυα. Η εκδήλωση με τίτλο «Μια τσάντα, ένα παιδί, µια ζωή», που πραγματοποιήθηκε στην Omikron Gallery στην καρδιά της Λευκωσίας, εξελίχθηκε από νωρίς σε ένα μεγάλο πάρτι, το πιο μεγάλο πάρτι δρόμου που διοργανώθηκε τα τελευταία χρόνια στην Πρωτεύουσα, με τη συμμετοχή σχεδόν πέντε χιλιάδων πολιτών, καλλιτεχνών αλλά και προσωπικοτήτων του πολιτικού χώρου. Για τις ανάγκες της δημοπρασίας, 138 καλάθια μετατράπηκαν από 138 προσωπικότητες (καλλιτέχνες, τραγουδιστές, δημοσιογράφοι, αρχιτέκτονες, παρουσιαστές, εικαστικοί, fashion designers και πολλοί άλλοι) σε τσάντες, ομολογουμένως ευφάνταστες και ιδιαίτερες. Η κάθε µια από αυτές αντιστοιχεί σε ένα παιδί που φροντίζει το Ίδρυµα Σοφία για τα Παιδιά στο Ορφανοτροφείο Μακάριος και σκοπός ήταν να συγκεντρωθεί ένα σηµαντικό ποσό για το έργο που γίνεται στην Κένυα.

Η δημοπρασία άρχισε στις 8 το βράδυ και έληξε λίγο πριν τα μεσάνυχτα με 100% επιτυχία. Πωλήθηκαν και οι 138 τσάντες και συγκεντρώθηκε ποσό που έφτασε τις 60.000 ευρώ. Να σημειωθεί ότι παρούσα στην εκδήλωση ήταν και η συμπατριώτισσά μας Άννα Βίσση, η οποία όχι μόνο έφτιαξε δύο από τις υπέροχες τσάντες, αλλά στη διάρκεια του event τραγούδησε στο κοινό που ήταν παρών. Tα καλάθια Kiondo φτιάχνονται στο Nyeri γι’ αυτό και οι δρόµοι του είναι γεµάτοι από τις γυναίκες που τις κρατάνε στηρίζοντάς τις στο κεφάλι τους για να µεταφέρουν τα ψώνια τους, τα ρούχα που θέλουν πλύσιµο στο πλησιέστε- ρο ποτάµι ή ακόµα και τα ίδια τα παιδιά τους.

Η δημοπρασία άρχισε στις 8 το βράδυ και έληξε λίγο πριν τα μεσάνυχτα με 100% επιτυχία. Πωλήθηκαν και οι 138 τσάντες και συγκεντρώθηκε ποσό που έφτασε τις 60.000 ευρώ. Να σημειωθεί ότι παρούσα στην εκδήλωση ήταν και η συμπατριώτισσά μας Άννα Βίσση, η οποία όχι μόνο έφτιαξε δύο από τις υπέροχες τσάντες, αλλά στη διάρκεια του event τραγούδησε στο κοινό που ήταν παρών. Tα καλάθια Kiondo φτιάχνονται στο Nyeri γι’ αυτό και οι δρόµοι του είναι γεµάτοι από τις γυναίκες που τις κρατάνε στηρίζοντάς τις στο κεφάλι τους για να µεταφέρουν τα ψώνια τους, τα ρούχα που θέλουν πλύσιµο στο πλησιέστε- ρο ποτάµι ή ακόµα και τα ίδια τα παιδιά τους.


Ο εκδότης του «Φιλελευθέρου» Νίκος Παττίχης εκθέτει για πρώτη φορά έργα από την ιδιωτική του συλλογή και τη συλλογή της εφημερίδας. Η έκθεση,πραγματοποιείται μετά από πρόσκληση του Δημοτικού Κέντρου ΤεχνώνΛευκωσίας, συνεργασία Ιδρύματος Πιερίδη, στο πλαίσιο του προγράμματος «Υπό Κατασκευή Εναλλακτικοί Μουσειακοί Χώροι».

WHERE DO WE GO FROM HERE?
Έργα από τις συλλογές Νίκου Χρ. Παττίχη και Φιλελευθέρου.

«? whatever the orientation of a collection, it will always embody an irreducible element of independence from the world? Indeed we are bound to ask: can objects ever institute themselves as a viable language? Can they ever be fashioned into a discourse otherwise than toward onself?», Jean Baudriallard, The System of Collecting

Παρότι ο προορισμός των σοβαρών ιδιωτικών συλλογών είναι τελικά ο διάλογος με το δημόσιο χώρο, μια ιδιωτική συλλογή, όποιο και να είναι το περιεχόμενό της, συνήθως παραμένει χρόνια πίσω από κλειστές πόρτες, αυστηρώς απροσπέλαστη, για ίδιαν απόλαυση και τέρψη οφθαλμών. Καθότι η συλλογή, ως πρακτική, συμβολίζει όπως λέει κι ο Baudrillard, την ανεξαρτησία από τον κόσμο, ενώ ο συλλέκτης προσανατολίζεται στη δημιουργία ενός προσωπικού σύμπαντος, στο οποίο αφοσιώνεται με πάθος κι ενθουσιασμό, και στο οποίο η πρόσβαση σε τρίτους δεν είναι πάντα το ζητούμενο.

Για χρόνια, η συλλογή σύγχρονης τέχνης υπήρξε για τον αρχιτέκτονα και εκδότη της εφημερίδας «ο Φιλελεύθερος», Νίκο Παττίχη, μια τέτοια, αυστηρώς ιδιωτική υπόθεση. Ωστόσο, μετά από πρόσκληση του Δημοτικού Κέντρου Τεχνών Λευκωσίας, Συνεργασία: Ιδρύματος Πιερίδη, το οποίο επιδιώκει στο πλαίσιο του προγράμματος «Υπό Κατασκευή Εναλλακτικοί Μουσειακοί Χώροι» να ερευνήσει τη συνεισφορά ιδιωτών συλλεκτών στη διαμόρφωση της εικαστικής παραγωγής στην Κύπρο, πήρε την απόφαση να εκθέσει για πρώτη φορά επιλογές τόσο από την ιδιωτική του συλλογή, όσο και από τη συλλογή του Φιλελευθέρου, αναλαμβάνοντας το ρόλο του επιμελητή και θέτοντας ένα ερώτημα σαν τίτλο: Where do we go from here?

Η απόφαση αυτή να «δραπετεύσει» από τη σφαίρα του ιδιωτικού για να εισέλθει σε αυτή του δημοσίου, αναλαμβάνοντας μάλιστα τον ενεργό ρόλο της επιμέλειας της έκθεσης, σηματοδοτεί για το συλλέκτη μια ουσιαστική αλλαγή στη στάση του ως προς τη συλλογή του, αλλά και ως προς την παρουσία που επιδιώκει να έχει στην κυπριακή εικαστική πραγματικότητα. Είναι σημαδιακό το ότι με αφορμή την έκθεση έχει αναθέσει σε μερικούς από τους πιο δραστήριους Κύπριους καλλιτέχνες τη δημιουργία έργων ειδικά για τη συλλογή. Ο Σωκράτης Σωκράτους, ο Παναγιώτης Μιχαήλ, ο Πόλυς Πεσλίκας, ο Λευτέρης Τάπας, ο Φάνος Κυριάκου, ο Δημήτρης Νεοκλέους, ο Σάββας Χριστοδουλίδης και ο Νίκος Χαραλαμπίδης εργάζονται αυτή τη στιγμή πυρετωδώς, κατασκευάζοντας νέα έργα, δίνοντας στην έκθεση που θα δούμε το Μάιο μια άλλη διάσταση κι αποδεικνύοντας πως οι πιο ενδιαφέρουσες συλλογές δεν είναι ποτέ μια τελειωμένη υπόθεση, αλλά μια διαδικασία ανοιχτή και διαρκώς σε εξέλιξη.

Αν και δεν θεωρεί τον εαυτό του συλλέκτη με την αυστηρή έννοια του όρου, ο Νίκος Παττίχης μοιράζεται το κυριότερο από τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου που έχει αφοσιωθεί στην διαδικασία ενεργούς κι επιλεκτικής απόκτησης αντικειμένων: Το πάθος για αυτό που συλλέγει ?στην προκειμένη περίπτωση, το πάθος για τη σύγχρονη τέχνη. Αυτό που τον ωθεί στο «κυνήγι» έργων τέχνης, μια διαδικασία που τον ιντρικάρει, προσφέροντας του βαθιά ικανοποίηση ?εξίσου διακριτικό χαρακτηριστικό του συλλέκτη που είναι αφοσιωμένος σ? αυτό που κάνει- δεν είναι η συλλεκτική τους αξία, ούτε και η θέση τους στο χρηματιστήριο της τέχνης. Αυτό που τον σπρώχνει σαν κινητήριος δύναμη, είναι η παρόρμηση να κάνει δικό του αυτό που θαυμάζει? ο ενθουσιασμός για αυτό που αγαπά. Είναι σ? αυτό που αναφέρεται κι ο ορισμός του objet που χρησιμοποιεί ο Baudrillard στο δοκίμιό του: «anything which is the cause or subject of a passion. Figuratively and most typically: the loved object». Ίσως για αυτό και ο Νίκος Παττίχης να δίνει στη σχέση του με το έργο τέχνης που πρόκειται να αποκτήσει τη διάσταση του κεραυνοβόλου έρωτα. «Το έργο που θα αγοράσω είναι εκείνο που θα έχω ερωτευτεί με την πρώτη ματιά», λέει στην πρώτη του συνέντευξη.

HΩστόσο, όπως έχει αποδείξει πολλές φορές και η ιστορία της τέχνης, η πολιτιστική σημασία της συλλογής έργων δεν περιορίζεται μόνο στο στενό πλαίσιο της προσωπικής επιθυμίας. Η δραστηριότητα του συστηματικού συλλέκτη εξασκεί ουσιαστική επιρροή όχι μόνο στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε, κατανοούμε κι εκθέτουμε την τέχνη, αλλά και στον τρόπο που οι καλλιτέχνες παράγουν τέχνη. Ο Charles Saatchi και ο ευεργετικός ρόλος που έπαιξε ?παρά τις αμφιλεγόμενες τακτικές που ακολούθησε κατά καιρούς- στην ανάδειξη της σύγχρονης βρετανικής τέχνης είναι ένα τέτοιο παράδειγμα, όπως παράδειγμα είναι και η περίπτωση του Δάκη Ιωάννου ?αν δεν θέλουμε να πάμε μακριά-, ο οποίος μέσα από τις δραστηριότητες του Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ και τις εκθέσεις της συλλογής του μύησε το αθηναϊκό κοινό στη σύγχρονη εικαστική πραγματικότητα. Στην περίπτωση του Νίκου Παττίχη, η επιρροή του στην εξέλιξη της κυπριακής τέχνης δεν έχει ακόμα αξιολογηθεί και ίσως η έκθεση αυτή να αποτελέσει αφορμή. Οι ενδείξεις, ωστόσο, υπάρχουν. Η απόφασή του να εμπλακεί ενεργά στην εικαστική παραγωγή, χορηγώντας την κατασκευή νέων έργων είναι μια τέτοια ένδειξη, όπως και το ότι η συλλογή του αυτή τη στιγμή αριθμεί μερικά από τα σημαντικότερα έργα της εικαστικής δημιουργίας του τόπου των τελευταίων είκοσι χρόνων. Το Kαθοδηγητής του ’γγελου Μακρίδη, το The birthday party (1972) του Glyn Hughes ή το Βερονίκη ή Ο Απών Ι (2000) από τον κύκλο Υπόσχεση του Λευτέρη Ολύμπιου είναι όλα έργα-κλειδιά στην καλλιτεχνική πορεία των δημιουργών, και καταδεικνύουν τη συστηματική επαφή του συλλέκτη με την κυπριακή εικαστική πραγματικότητα. Είναι ενδεικτικά επίσης της κατεύθυνσης της ιδιωτικής συλλογής του. Ο πυρήνας της είναι έργα στη βάση τους παραστατικά, ανθρωποκεντρικά, τα οποία υπογραμμίζουν το ζωηρό ενδιαφέρον του για μια τέχνη πλαστικής αξίας που αποδίδει με ευαισθησία την ανθρώπινη μορφή στις πιο ανεπιτήδευτες και υπαρξιακές της στιγμές. Το ενδιαφέρον αυτό δεν περιορίζεται αποκλειστικά στον κυπριακό χώρο. Η συλλογή αριθμεί έργα και από τον ελλαδικό χώρο, όπως το νέο-αποκτηθέν Spaceship Columbia, 2006 του Γιάννη Βαρελά. Το ίδιο ισχύει και για τη συλλογή του Φιλελευθέρου, αν και σ? αυτήν ?κτήμα καθώς είναι μιας ιστορικής εφημερίδας- περιέχονται έργα με πολιτικές προεκτάσεις που αναφέρονται στην ιστορία του τόπου με κεντρικότερο κομμάτι το Προσκλητήριο(1974), του Ελλαδίτη καλλιτέχνη Δημήτρη Αληθεινού.

Είναι αυτά που θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε στην έκθεση που ετοιμάζει το Μάιο ο συλλέκτης με τίτλο «Where do we go from here?» Το ερώτημα αυτό, άμεσο και ευκρινές, προσδίδει στο όλο εγχείρημα μια άλλη διάσταση. Η έκθεση παύει να λειτουργεί σαν απλή παρουσίαση των αποκτημάτων ενός ιδιώτη συλλέκτη και φιλοδοξεί να αποτελέσει αφετηρία για ευρύτερο προβληματισμό ως προς την υφιστάμενη κυπριακή εικαστική αλλά και πολιτικο-κοινωνική πραγματικότητα. Καθώς η οδός Λήδρας ανοίγει για πρώτη φορά μετά από 45 χρόνια, η κυπριακή κοινωνία βρίσκεται σε σημείο κομβικό. Είναι για πολλά που θα πρέπει να αποφασίσουμε. Είναι σε πολλά ερωτήματα που θα πρέπει να δώσουμε οριστικές απαντήσεις. Σε τι είδους λύση προσδοκούμε για το πολιτικό μας πρόβλημα; Τι είδους υποχωρήσεις είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε; Πως προχωράμε από δω και πέρα; Where do we go from here? Σε κομβικό σημείο βρισκόμαστε και σε σχέση με τον πολιτισμό. Δυο χρόνια μετά την ακύρωση της Μανιφέστα, διανύουμε μια περίοδο στασιμότητας με σημαντικά έργα υποδομής να βρίσκονται ακόμα στα χαρτιά ή ξεχασμένα σε κυβερνητικά συρτάρια, με πολλούς καλλιτέχνες αξιόλογους, οι οποίοι ωστόσο περιορίζονται σε συμβατικές μορφές δράσης, καθώς έχουν ν? αντιμετωπίσουν την αδιαφορία όχι μόνο του κράτους, αλλά και του ιδιωτικού τομέα. Το ερώτημα, λοιπόν, παραμένει ίδιο, και μάλιστα αναδύεται πιο επείγον από ποτέ. Where do we go from here? Την ίδια στιγμή, η απορία αυτή μοιάζει να απευθύνεται και στον ίδιο το συλλέκτη. Η έκθεση της συλλογής του για πρώτη φορά σε κοινό αποτελεί στην πορεία της μεγάλο σταθμό, απ? όπου για να προχωρήσει θα χρειαστεί να δώσει κι αυτός απάντηση στο ερώτημα που ο ίδιος έχει θέσει. Για ακόμη μια φορά λοιπόν: Πως προχωράμε από δω και πέρα; Where do we go from here?

Έλενα Πάρπα
Υπεύθυνη Έκδοσης, Υστερόγραφο, Φιλελεύθερος

Δημοτικό Κέντρο Τεχνών, Συνεργασία Ίδρυμα Πιερίδη

Δημοτικό Κέντρο Τεχνών, Συνεργασία Ίδρυμα Πιερίδη

Διοργανωτές:
Δημοτικό Κέντρο Τεχνών Λευκωσίας, Συνεργασία: Ιδρυμα Πιερίδη,Επιμελητήριο Καλών Τεχνών Κύπρου Ε.ΚΑ.ΤΕ, Πολιτιστικές Υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού

Επιμέλεια / στήσιμο έκθεσης: Νίκος Χρ. Παττίχης

SΟρισμένοι από τους καλλιτέχνες που έργα τους θα παρουσιαστούν στην έκθεση:
Δημήτρης Αληθεινός, Μιχάλης Αρφαράς, Γιάννης Βαρελάς, Κωστής Γεωργίου, Αναστασία Δούκα, Χάρις Επαμεινώνδα, Γλαύκος Κουμίδης, Φάνος Κυριάκου, Γιώργος Λάππας, Μαρία Λοϊζίδου, ’γγελος Μακρίδης, Μιχάλης Μανουσάκης, Παναγιώτης Μιχαήλ, Δημήτρης Νεοκλέους, Λευτέρης Ολύμπιος, Παύλος, Μαρία Περεντού, Πόλυς Πεσλίκας, Λευτέρης Τάπας, Ζήνωνας Τζέμπρας, Χουρίκ Τοροσιάν, Κώστας Τσόκλης, Νίκος Χαραλαμπίδης, Γκλιν Χιουζ, Σάββας Χριστοδουλίδης, Ian Dawson.

50 χρόνια “Φιλελεύθερος”
4 Ιουλίου 2005 – Αμφιθέατρο Μακαρίου Γ’, Σχολή Τυφλών, Λευκωσία

Η μουσική δεν έχει σύνορα και η Dulce Pontes μάς το επιβεβαίωσε,
φτιάχνοντας τη βραδιά μας, με μια μαγική συναυλία
με την οποία «Ο Φιλελεύθερος» γιόρτασε τα 50 του χρόνια.

Kι αν η γη δεν έχει κρικέλια για να την πάρουμε και να φύγουμε, η μουσική διαθέτει τεράστιους «χρυσούς» κρίκους για να τους «αρπάζουμε» και να… ταξιδεύουμε. Κι αν η γλώσσα των στίχων είναι άγνωστη, η μουσική τη φέρνει κοντά μας και την κάνει γλώσσα των ανθρώπων, παγκόσμια. Κι όταν η σκηνή, στρωμένη με κόκκινα τριαντάφυλλα, «γεμίζει» με την παρουσία της Ντούλτσε Πόντες, που η καλή μοίρα συνωμότησε με την άριστη προσωπική επιλογή του Διευθύνοντα Συμβούλου του Δημοσιογραφικού Οργανισμού «Ο Φιλελεύθερος», Νίκου Παττίχη και την έφεραν κοντά μας, από τη μακρινή Πορτογαλία, η βραδιά γίνεται εξαίσια κι η γιορτή για τα 50χρονα της εφημερίδας «Ο Φιλελεύθερος», εξαίρετη. Ό,τι πιο αντιπροσωπευτικό δηλαδή για ένα έντυπο που συμπληρώνει μισό αιώνα ιστορίας, αδιάλειπτης προσφοράς και αντικειμενικής πληροφόρησης.

Kι αν η γη δεν έχει κρικέλια για να την πάρουμε και να φύγουμε, η μουσική διαθέτει τεράστιους «χρυσούς» κρίκους για να τους «αρπάζουμε» και να… ταξιδεύουμε. Κι αν η γλώσσα των στίχων είναι άγνωστη, η μουσική τη φέρνει κοντά μας και την κάνει γλώσσα των ανθρώπων, παγκόσμια. Κι όταν η σκηνή, στρωμένη με κόκκινα τριαντάφυλλα, «γεμίζει» με την παρουσία της Ντούλτσε Πόντες, που η καλή μοίρα συνωμότησε με την άριστη προσωπική επιλογή του Διευθύνοντα Συμβούλου του Δημοσιογραφικού Οργανισμού «Ο Φιλελεύθερος», Νίκου Παττίχη και την έφεραν κοντά μας, από τη μακρινή Πορτογαλία, η βραδιά γίνεται εξαίσια κι η γιορτή για τα 50χρονα της εφημερίδας «Ο Φιλελεύθερος», εξαίρετη. Ό,τι πιο αντιπροσωπευτικό δηλαδή για ένα έντυπο που συμπληρώνει μισό αιώνα ιστορίας, αδιάλειπτης προσφοράς και αντικειμενικής πληροφόρησης.

Στη μουσική γιορτή του «Φιλελεύθερου», που διοργανώθηκε άψογα, παρέστησαν πλήθος επισήμων, υπουργών, βουλευτών, ανάμεσά τους ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Τάσσος Παπαδόπουλος και ο πρόεδρος της Βουλής Δημήτρης Χριστόφιας, καθώς και το υπαλληλικό προσωπικό του Οργανισμού.